کد مطلب:125045 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:387
تنهاترین امام
ای لاله ای كه داغ دلت از مدینه بود
داغی پس از تو چون تو كه را زخم سینه بود
میراث دار غربت و مظلومیت حسن
تنهاترین امام، غریب مدینه بود
[ صفحه 182]
یا فاطمه حسین تو شد كشتی نجات
اما حسن چراغ ره این سفینه بود
با صبر خویش پرده ی نیرنگ را درید
صلحش قیام كرب و بلا را رهینه بود
در پیش سیل زخم زبان خودی و غیر
چون جد خویش كوه و وقار و سكینه بود
در شهر خود غریب و به منزل غریبتر
با سنگ خود شكسته ترین آبگینه بود
حتی علی كه اول مظلوم عالم است
در خانه میهمان صفای بهینه بود
دردا عزیز فاطمه مظلوم مجتبی
در غربت و غریبی و غم بی قرینه بود
عمری كریم آل نبی را كرم به خلق
دیدی چگونه پاسخ اهل مدینه بود
دیگر چه جای تیر جفا داشت ای دریغ
قلبی كه پاره پاره خود از زهر كینه بود
آن تن كه گشت بعد شهادت نشان تیر
جایش گهی به دوش نبی كه به سینه بود
جانها فدای قبر خرابش كه در بقیع
بر اهل بیت گنج (امید) و دفینه بود
حاج محمد موحدیان (امید)